A autora, Nathacha Appanah, cóntanos
esta conmovedora histora a través das sinxelas e inocentes palabras
do seu protagonista, Raj, un neno de familia humilde que vive en
tempos de guerra.
A novela comeza con Raj, un home maior que esperta
dun sono que lle devolve ao pasado, a unha infancia chea de recordos;
recordos dos seus pais, dos seus irmáns e de David.
Pouco despois de empezar coa historia
xa sucede a primeira traxedia que leva á familia de Raj a vivir ao
lado dunha prisión, onde o pai traballará. Raj e David nada máis
verse, sen coñecerse sequera, comparten un momento de complicidade e
apoio mutuo que os converte enseguida en amigos.
Este libro aborda temas como a vida
durante o holocausto, o maltrato doméstico, a pérdida do ser
querido, o descoñecemento do mundo e da inxustiza, o instinto de
supervivencia, o complexo de culpa e de inferioridade...
A historia tampouco faise pesada, ao
contrario, é moi lixeira xa que “nola conta” un neno de dez anos
dende o seu punto de vista inocente e alleo a todo, pero tamén o
mesmo neno recordando o que viviu neses anos e demostrando como
despois de tanto tempo aínda segue marcado polos acontecementos.
Como di na súa contraportada “Unha
novela conmovedora, que posúe a sonoridade dunha canción triste,
onde cada frase pode chegar a emocionar”, e acerta de cheo porque
emociona de principio a fin, a autora consegue acadar a empatía do
lector dunha maneira incrible, con descripcións realmente expresivas
que che encollen o corazón.
Tamén paréceme importante que este
tipo de libros, que se pode ler dende unha idade moi temprana, estean
en circulación por así decilo, xa que polo menos na miña opinión
nunca se deberían esquecer os tempos do réxime nazi que se levaron
por diante a máis de seis millóns de vidas. É un libro sinxelo, entretido e que invita á reflexión, recoméndoo totalmente.
